Column - Aardewerk

Omschrijving

Het gebeurde zomaar op een namiddag in april. Met mijn handen in mijn zakken kuierde ik over een stenig pad in de Engelse South Downs. Het waren de laatste honderd meters van die dag en ik was tevreden met alles. Misschien was het een steentje, of een vermoeide spier, maar ineens wankelde ik, en voor ik ook maar iets kon doen viel ik. Languit. Met mijn armen langszij, mijn handen nog in mijn zakken en met mijn gezicht naar de grond gekeerd lag ik daar plots roerloos, in een grote stilte, terwijl het stuiteren van mijn gebit op steen nog in mijn schedel nagalmde. Ik voelde een grote paniek opkomen over wat er onherroepelijk kapot was gegaan, en tegelijkertijd was ik me geruststellend bewust van de grond waarop ik lag, en ervaarde ik de bijna intieme nabijheid van een groot ademend lichaam onder mij. Maanden later, tijdens een yogales, vroeg onze docent hoe wij de aarde ervaarden als we erop liggen: plat of rond? Voor mij was dat overduidelijk het laatste toen ik terugdacht aan hoe ik daar op dat Engelse wandelpad had gelegen. Alsof de aarde zich onder mij verder had opgebold, om me te kunnen dragen, toen ik zo verloren was. Uiteindelijk krabbelde ik daar weer op, klopte het gruis van mijn kleren en constateerde tot mijn grote verbazing dat ik verder nergens ook maar een schaafwondje had opgelopen. Het was een eenpuntige val geweest, een rechtstreeks en letterlijk indringend contact tussen een rotsig stuk steen en mijn met porseleinen kronen bezette kaak – het resultaat van een jeugdige val op het asfalt. De schade van mijn recente val was opnieuw behoorlijk: een gebroken kaak en dito tanden. Maar wat me vooral opbrak was de herinnering aan het vallen zelf, dat zich maar in mij bleef herhalen, wat ik telkens opnieuw probeerde tegen te houden. Wat niet lukte.