De Humanistieke Potentie van Dabrowski's Theorie van Positieve Desintegratie

Omschrijving

Wie denkt aan twintigste-eeuwse humanistische persoonlijkheidstheorieën, denkt al snel aan bijvoorbeeld Carl Rogers of Abraham Maslow. Toch is het Kazimierz Dabrowski (19021980), nota bene een vriend van Maslow, die met zijn Theorie van Positieve Desintegratie (TPD) juist in de eenentwintigste eeuw in toenemende mate in de belangstelling begint te komen. Vanaf de jaren dertig, ten tijde van het behaviorisme zowaar, zag Dabrowski namelijk al de functionaliteit in van emotie voor persoonlijkheidsontwikkeling, maar pas vanaf de jaren negentig begon de tijdsgeest zich voor dergelijke ideeën te lenen. Zelfs nog recenter pas begint zijn centrale idee van meerlagigheid aandacht te krijgen. Een ander obstakel voor de TPD was dat, aangezien Engels de laatste taal was die Dabrowski leerde, veel van zijn oorspronkelijke werk Poolstalig is. Uitvoerige secundaire bronnen zijn bovendien pas zeer recent verschenen (Mendaglio, 2008). Ten slotte heeft Dabrowski's werk geleden onder het ongunstige politieke klimaat van de jaren veertig en vijftig en is hij zelfs gevangengezet ten tijde van zowel het Nazisme als Stalinisme. Pas in de jaren zestig en zeventig vond Dabrowski de middelen om via een gasthoogleraarschap psychologie en psychiatrie aan de universiteiten van Alberta en Laval (Quebec) de TPD zoals die voor een belangrijk deel in Tabel 1 is afgebeeld haar definitieve vorm te geven (Dabrowski,1964; 1967; 1970; 1972; 1973).