De noodzaak van menselijke rewilding

Omschrijving

Sinds de geboorte van het concept in de jaren 80, wordt ‘rewilding’ of ‘herwildering’ vooral uitgelegd als een ecologische bezigheid. Specifieke invullingen verschillen, maar grosso modo komt het neer op de restauratie van zelfregulerende ecosystemen waarbij speciale aandacht gaat naar robuuste kerngebieden, ecologische verbindingszones tussen die gebieden, en sleutelsoorten die een disproportioneel grote invloed hebben op het ecosysteem (Soulé en Noss 1998). Dat de mens in dit soort ecologische rewilding een rol heeft te spelen is al direct en doorlopend erkend (Foreman 2018, Kopnina et al. 2019), maar die rol blijft vaak beperkt tot die van toeschouwer.
In deze tekst bepleit ik dat rewilding meer kan en moet zijn dan een ecologische bezigheid, en bovendien dat er een noodzaak bestaat van menselijke rewilding. Ik definieer menselijke rewilding als het meer ruimte geven aan natuurlijke processen in het menselijke leven. Het gaat veel verder dan de erkenning van een menselijke rol in succesvolle ecologische rewilding; het heeft niets minder dan een transformatief potentieel. Op die manier gaat rewilding over de restoratie van natuur, alsook over de restoratie van de relatie tussen mens en natuur.