Een zorgintensief gezin in de transformatie

Omschrijving

Iedereen doet mee in de participatiesamen-leving. Maar gaat dat ook op voor kinderen met een verstandelijke beperking en hun gezinnen? Astrid van der Kooij is moeder van een ernstig verstandelijk gehandicapte dochter en verkent de uitwerking van de decentralisaties in het sociale domein. Volgens haar is de belofte van de transformatie heel belangrijk voor gezinnen zoals het hare, maar staat de praktijk er nog ver vanaf. Professionele hulp is beperkt en de zo gewenste zorg in de buurt komt (nog) niet van de grond. Moeten we dan maar stoppen met het project participatiesamenleving? Nee, zegt Van der Kooij, maar we moeten wel accepteren dat deze kinderen wezenlijk anders zijn en daar de ontwikkeling en uitvoering van beleid op aanpassen.

Uit school

Isabel is 14 en zit in de tweede klas van het voortgezet speciaal onderwijs. De school gaat uit en ik haal haar op. Halverwege de weg van school naar huis wordt het lastig. Isabel fietst voor me uit zonder op het verkeer te letten. Een zijstraat nadert. Ze luistert niet en wil niet dat ik haar afrem bij het naderen van de zijstraat. Wanneer ik haar met enige moeite naar de kant van de straat loods, stapt ze van haar fiets af. Ze vindt opeens dat haar zadel helemaal verkeerd zit, gaat schreeuwen en wil niet verder fietsen. Ik blijf geduldig, stap ook af, probeer me niet druk te maken over haar jongere zus die thuis op mij zit te wachten en negeer de blikken van langslopende bewoners. Samen met Isabel kijk ik naar haar zadel. Ik leg uit dat ze goed moet opletten voor het andere verkeer. Ik houd haar - zo goed en zo kwaad als het gaat - vast. Tien minuten later wordt ze rustig en kunnen we verder.