Iedereen wil goed leven, maar als het einde toch onvermijdelijk nadert, dan (ook) bij voorkeur een goede dood. Maar wanneer is sterven goed te noemen. Als het onontkoombaar vanzelf gaat, zonder te veel lijden? Maar als het niet onontkoombaar vanzelf gaat, en er (veel) te veel lijden is? Eu-thanatos, eu-thanasie.
Sterven zou ook goed zijn wanneer verder goed leven niet meer mogelijk is of niet meer hoeft: het leven zou in het laatste geval dan voltooid mogen heten. Wat is echter goed leven en wanneer zou dat niet meer haalbaar of niet meer wenselijk zijn? Wie kan en mag daarover oordelen?