Het werk van klantmanagers in het sociaal domein

Omschrijving

In dit artikel wil ik het morele mijnenveld verkennen van het werk van klantmanagers in het sociale domein. Ik begin bij een column van Martijn Katan (2018) in de NRC, waarin hij laat zien hoe de maakindustrie uit Nederland kon verdwijnen, vooral doordat het zo lucratief is om met containerschepen van China naar Rotterdam te varen. Het vervoer is door de lage prijs van stookolie en de lage kosten voor bemanning relatief goedkoop. Voor bunkers en bunkeren – het opslaan en tanken van stookolie – geldt belastingvrijstelling; kerosine kost € 0,40 en stookolie kost € 0,33 per liter ondanks dat het gebruik ervan gepaard gaat met substantiële milieuvervuiling. Veel laaggeschoolden in Nederland hebben geen werk of precair werk, omdat vliegen en varen zo goedkoop is en de vervuiler niet betaalt. Volgens Katan zijn we in Nederland liever vervoerders dan makers of doeners. Stel dat de vervuiler zou betalen? Hoe zou Rotterdam er dan uit zien? Wat zou dit voor de werkgelegenheid betekenen? Wat telt milieu en mens, of groei? De mensen in het aan groei verslaafde kapitalistische Westen kunnen deze vragen moeilijk onder ogen zien. Politici zijn drukdoende om potentiele kiezers te overtuigen van het belang van de Nederlandse concurrentiepositie, ze zullen accijnzen voor bunkers in Nederland en in Europa pas aankaarten als er draagvlak is. Klantmanagers van sociale diensten werken in een beleidscontext die arbeid belast en stookolie fiscaal ongemoeid laat. Democratie is misschien het beste wat er is, maar ze werkt traag.