Lichamelijkheid in de geestelijke verzorging

Omschrijving

Aan het bijstaan en begeleiden van mensen zitten veel fysieke aspecten. Geestelijk verzorger Marieke Schoenmakers verkent in deze bijdrage hoe het lichamelijke doorwerkt in het contact tussen zorgvrager en -verlener.

Na een stage op de gesloten afdeling wist ik het zeker; ik zou later nooit geestelijk verzorger worden van mensen die lijden aan dementie. Met de meesten kon ik geen ‘goed’ gesprek voeren, terwijl op mijn opleiding de focus lag op het aanleren van gespreksvaardigheden. Ik wist me gewoonweg geen raad met deze doelgroep.
Het toeval wil dat ik zes jaar later gebeld werd voor een invalbeurt op dezelfde afdeling. Met de nodige aarzeling begaf ik me weer achter de gesloten deuren. Tot mijn eigen verbazing ging het contact met de bewoners me nu veel beter af. Hoe kon dit? De enige verklaring die ik hiervoor heb is dat ik in de tussentijd moeder was geworden. Hierdoor was ik veel meer ‘in mijn lijf gaan zitten’, en voelde ik letterlijk beter aan waar de behoeftes liggen van veel mensen met dementie. Dat ik met velen niet (diepgaand) kon praten ervoer ik niet meer als een probleem omdat ik inzag dat je ook op andere – meer lichamelijke – manieren contact kunt maken.