Van groeifetisjisme naar groei-agnosticisme

Omschrijving

Nooit heeft klimaatverandering de gemoederen zozeer beziggehouden als de afgelopen vijf jaar. Hele volksstammen van jong tot oud en van links tot rechts lijken er van doordrongen dat radicale milieubeschermingsmaatregelen noodzakelijk zijn, getuige de protesten van zogenaamde ‘klimaatspijbelaars’, ontwikkelingen als het Klimaatakkoord van Parijs (2015), de Urgendazaak (2015), de Klimaatwet (2018), en het recente rapport van de VN over de miljoen plant- en diersoorten die de komende decennia dreigen uit te sterven (Venhuizen & Luttikhuis 2019). Ondanks de radicaalrechtse weerstand is het draagvlak voor een ambitieus klimaatbeleid groter dan ooit en is ecologie van zijn suffe imago af. ‘Tot een aantal jaren geleden stond ecologie gelijk aan geitenwollen sokken en zelfgebakken zuurdesembrood,’ grappen ecofilosofen Anneleen Kenis en Matthias Lievens. Nu is dat wel anders: zelfs banken, multinationals, marketingbedrijven en commerciële media proberen zich een groen imago aan te meten (Kenis en Lievens 2016: 62; 60).1